Z ulicy na salony. Awans społeczny w świecie prostytucji w wieku XVIII

Anna Krosny,
Uniwersytet Śląski 

• Przewodnik warszawski Nagłowskiego i Suplement „Przewodnikowi warszawskiemu” przez innego Autora wydany w tymże roku 1779 autorstwa Kossakowskiego, dzieła odkryte, po latach, przez Edmunda Rabowicza, są opisem zjawiska prostytucji w XVIII wiecznej Warszawie.
•  Przewodniki traktują o ludziach autentycznych, trudniących się nierządem i zawierają tak szczegółowe informacje jak imiona i nazwiska, adresy zamieszkania, zdrowotność, nawyki warszawskich ladacznic czy nawet wysokość opłat za dane usługi.
•    Wraz z początkiem panowania na ziemiach polskich  Augusta II Mocnego erotyka przestała być tematem tabu. Domy schadzek mieściły się nie tylko po ciemnych ulicznych bramach, ukrytych pomieszczeniach, ale widziały światło dzienne w mieszczańskich komnatach i książęcych salonach.
• Kobiety wykorzystując swoje ponętne kształty, spryt, czasem intelekt, czarowały mężczyzn wyciągając od nich znaczne pieniądze. Zapewniały sobie tym samym nie tylko dostatnie życie, ale także odpowiednią sławę i pozycję społeczną.
•  Oddawanie własnego ciała do dyspozycji innych, dbając przy tym o ich zadowolenie seksualne stanowiło codzienność zarobkową wszystkich prostytutek. Te, które wyróżniały się wśród swoich koleżanek, bądź wykonywały swą pracę nadzwyczaj dobrze mogły zazwyczaj łatwo przekraczać granice, które determinowały XVIII-wieczne społeczeństwa.
• Reprezentantkami nierządnic, które awansowały społecznie, wedle tekstów Nagłowskiego i Kossakowskiego, były m. in. Anna Szmalska, siostry Kiełczewskie czy Józefa Bodachowska.
• Prostytuowanie się w XVIII wieku stanowiło najprostszy sposób omijania wszelkich barier – dawało dostęp do szybkich pieniędzy, zamożnego towarzystwa a niekiedy także do stanu szlacheckiego.